کد مطلب:53179 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:258
از امیرالمؤمنین (ع) پرسیدم، انسان گاهی گرفتار گناه می شود و به دنبال آن از خدا آمرزش می خواهد، حد آمرزش خواستن چیست؟ فرمود: حد آن توبه كردن است. كمیل: همین مقدار؟ امام علیه السلام نه! كمیل: پس چگونه است؟ امام: هرگاه بنده گناه كرد، با حركت دادن بگوید استغفرالله. كمیل: منظور از حركت دادن چیست؟ امام: حركت دادن دو لب و زبان، به شرط این كه دنبال آن حقیقت نیز باشد. كمیل: حقیقت چیست؟ امام: دل او پاك باشد و در باطن تصمیم بگیرد و به گناهی كه از آن استغفار كرده باز نگردد. كمیل: اگر این كارها را انجام دادم از استغفار كنندگان هستم؟ امام: نه! كمیل چرا؟ امام: برای این كه تو هنوز به اصل آن نرسیده ای. كمیل: پس اصل و ریشه استغفار چیست؟ امام: انجام دادن توبه از گناهی كه از آن استغفار كردی و ترك گناه. این مرحله، اولین درجه عبادت كنندگان است. به عبارت دیگر، استغفار اسمی است كه شش معنی دارد؛ 1- پشیمانی از گذشته. 2- تصمیم بر بازنگشتن بدان گناه به هیچ وجه. (تصمیم بر این كه گناهان گذشته را هیچ وقت تكرار نكنی). 3- پرداخت حق همه انسانها كه به او بدهكاری. 4- ادای حق خداوند در تمام واجبات. 5- از بین بردن (آب كردن) هرگونه گوشتی كه از حرام بر بدنت روییده است، به طوری كه پوستت به استخوان بچسبد سپس گوشت تازه میان آنها بروید. 6- به تنت بچشانی رنج طاعت را، چنانچه به او چشانیده ای لذت گناه را. در این صورت توبه حقیقی تحقق یافته و انسان از توبه كنندگان به شمار می رود.[1] .
كمیل یكی از یاران مخلص امیرالمؤمنین است، می گوید: